Σαρλ Μπωντλαίρ - Το τέλος της μέρας

Κάτω από το χλωμό φως, τρέχει,
Χορεύει κι ασυλλόγιστα περιστρέφεται 
Η Ζωή, ασύστολη και βουερή.
Τη στιγμή που στον ορίζοντα

Ανεβαίνει η νύχτα ηδονική,
Όλα τα κατευνάζει, ακόμα και την πείνα,
Όλα τα σβήνει, ακόμη και τη ντροπή,
Ο Ποιητής μονολογεί: “Επιτέλους!

Το πνεύμα μου σαν τους σπονδύλους
Καλεί τον αναπαμό θερμά
Με την καρδιά γεμάτη όνειρα πένθιμα,

Πηγαίνω ανάσκελα να κατακλιθώ
Μες στην αυλαία σας να κυλισθώ,
Ω δροσιστικά σκοτάδια!”

Σαρλ Μπωντλαίρ
Τα άνθη του κακού