Μαλβίνα Κάραλη - Πιο πολύ πιο πολλοί, Απόσπασμα

Παρουσίαση

Μια γυναίκα αφηγείται τη ζωή τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Η αναζήτηση της δέσμευσης μέσα από την ελευθεριότητα του έρωτα, οι γάμοι που - για την ηρωίδα - άλλοτε το αιτούμενο, το παιχνίδι των φυλών, η κόλαση και ο παράδεισος, η πτώση και η ανάσταση - χίλια δυο παρελαύνουν από αυτό το γενναίο μυθιστόρημα - κατάθεση ψυχής. Φλερτάροντας επιδέξια με τον σκόπελο της αυτοβιογραφίας, η Μαλβίνα χαρτογραφεί τη γυναικεία ψυχοσύνθεση με συνταρακτικούς τόνους και δραματικές εξάρσεις, προσφέροντας μας δώρο μια καταβύθιση στη μνήμη που "καταφέρνει να μετατρέψει το κάρβουνο σε διαμάντι". (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

- Ταξιδεύει και λυποντρέπεται
- Εξαφανίζεται και την ψάχνουν
- Δρόμος
- Πάλι δρόμος
- Φλίπερ
- Όταν αναστηλωθεί η Χεβρώνα
- Λέαινα της Ιουδαίας
- Επτά
- Λα Αλάχ, ιλά Αλάχ
- Ο έρωτας είναι πάντα αυπνία
- Η ιστορία της Χάνα
- Αποστροφή
- Των εν ασκήσει λαμψάντων
- Παντρεμένη
- Γη Χαναάν

Εκδότης ΑΣΤΑΡΤΗ

Πηγή: politeianet.gr

Απόσπασμα

Η ντροπή τελειώνει οριστικά όταν τελειώνει ο έρωτας. Έτσι μου φαίνεται. Το έχω ξαναδεί το έργο.

Θα μου πεις, φίλε, οι ντροπές είναι πολλών ειδών. Μου αρέσει που ταξιδεύουμε με τρένο. Τα αεροπλάνα δεν τα μπορώ. Είναι σαν κεραυνοβόλοι έρωτες. Μπαίνεις ψυχολογικά απροετοίμαστος. Με παλτό. Ένα ποτήρι, δυο ποτήρια - πριν καλά-καλά το καταλάβεις, άλλη χώρα. Βρίσκεσαι ανάμεσα σε μελαψόυς ανθρώπους. Γυμνούς - κι εσύ με το παλτό στο χέρι. Έτσι είναι με τα αεροπλάνα, φίλε. Το τρένο, καμιά σχέση με κεραυνοβόλο έρωτα. Είναι σαν αργοκίνητη αγάπη. Απολύτως προστατευτικό. Το τρένο μέριμνα έτσι, που να καταλαβαίνεις τα πάντα. Πού βρίσκεσαι. Που θα βρεθείς σε μια ώρα. Σε πέντε ώρες. Να σου έρθει κανονικά. Κοίτα το αγόρι απέναντι. Όμορφο αγόρι. Τέλειο αγορένιο αγόρι. Καλό ταξίδι, αγόρι. Μας κοιτάζει. Έχω, που λες, πολλών ειδών ντροπές. Τη μια τη λέω λυποντροπή.

Κάποτε ήμουν με ένα αγόρι, που έμοιαζε με το τέλειο αγόρι. Να σου πω την ιστορία. Θες; Βαριέσαι; Θα σ’ την πω. Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως συγκατοίκηση. Δήθεν πρακτικοί λόγοι. Να μη μας τρώνε οι δρόμοι. Ζούσα καλά, πράγματα των σέβεντις. Φίλοι, συναυλίες, σινεμά. Τα χρήματά μου, όσο έμενα μόνη, πάντα μου περίσσευαν. Ζούμε μαζί, αρχίζουν τα γνωστά: Πλυντήριο πιάτων για δώδεκα άτομα εμείς οι δυο. Ψυγείο να θρέψει πέντε οικογένειες. Όταν ήρθε το καινούργιο στέρεο, το νταντέψαμε σαν μωρό. Φιληθήκαμε από πάνω του. Όταν έφτασε το κρεβάτι, στρώμα-υπόστρωμα, νιώσαμε αξιοσημείωτη χαρά. Αργά το βράδυ πήγαμε να ξαπλώσουμε.

Πέφτει κοτζάμ άντρας - μέχρι χθες όμορφος - πάνω στο στρώμα και αρχίζει να κάνει κωλοτούμπες.

“Έλα δω να κάνουμε αγκαλίτσες”, μου λέει. “Να το εγκαινιάσουμε”. Αγορά-χαρά-γ*****. Εκείνη την ώρα ένιωσα την λυποντροπή που σου έλεγα. Έτσι ακριβώς είπε: “Έλα να κάνουμε αγκαλίτσες”. Εγώ αδύνατον έτσι, με αφηρημένη τρυφερότητα. Δεν μπορώ.