Σαρλ Μπωντλαίρ - Θρήνος εκ βαθέων


Θρήνος εκ βαθέων
(De Profundis Clamavi)


Τη συμπόνια σου εκλιπαρώ, εσένα της μόνης που αγαπώ,
Απ’ το βάθος σκοτεινής αβύσσου όπου η καρδιά μου έπεσε.
Είναι ένα σύμπαν σκυθρωπό με ορίζοντα μολυβένιο,
Όπου επιπλέουν μες τη νύχτα η φρίκη κι η βλασφημία

Ένας ήλιος αναιμικός πλανιέται από πάνω έξι μήνες,
Κι άλλους έξι μήνες η νύχτα σκεπάζει τη γη
Είναι μια χώρα πιο γυμνή κι απ’ την πολιτική γη
Δίχως ζώα, δίχως ρυάκια, δίχως πρασινάδες, δίχως δάση

Όπου δεν υπάρχει τρόμος στον κόσμο να υπερβαίνει
Την παγερή σκληρότητα τούτου του παγωμένου ήλιου
Κι αυτή την απέραντη νύχτα όμοια με το αρχαίο Χάος

Φθονώ την τύχη των πιο ταπεινών ζώων
Που μπορούν να βυθιστούν σ’ έναν ανόητο ύπνο,
Όσο το κουβάρι του χρόνου ξετυλίγεται αργά αργά!


Σαρλ Μπωντλαίρ
Τα άνθη του κακού

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μάρκος Αυρήλιος - Αποφθέγματα

Τάσος Λειβαδίτης - Οι Τρεις

Ο Ιερός Ναός της Αγίας Παρασκευής στην Παιανία

Οι γνωστοί-άγνωστοι του ελληνικού κινηματογράφου

Ο μύθος της Νιόβης

Πώς βγήκε η φράση Θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο;