Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Σονέτο 132

Τα μάτια σου αγαπώ κι αυτά με συμπονούν
για της καρδιάς σου τη σκληρή ακαταδεξιά, 
και μαυροφόρα κι ερωτόπαθα πενθούν 
θωρώντας τον καημό μου με σπλαχνιά γλυκιά.

Κι αλήθεια ο ήλιος δεν ταιριάζει ο πρωινός 
πιο ωραία στης χαραυγής τα μάγουλα τα ωχρά, 
ούτε δοξάζει ο Αποσπερίτης ο λαμπρός 
τη μουχρωμένη δύση τόσο, όσο αυτά

τα δυο της όψης σου θλιμμένα μάτια. Ω, 
ας ήταν κι η καρδιά σου το ίδιο να πενθεί 
για μένα, αφού πολύ σου πάει το μαύρο αυτό,
κι όλα τα μέλη σου να μ’ είχαν σπλαχνιστεί.

Τότε θα ορκίζομαι πως μαύρο είναι τ’ Ωραίο
κι όποια δε θα σου μοιάζει “ειν’ άσχημη” θα λέω.