Ανατόλ Φρανς

Ο Ζακ Ανατόλ Φρανσούα Τιμπώ (Jacques - Anatol - Francois Thibault), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Ανατόλ Φρανς, γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1844 στο Παρίσι. Σπούδασε στο καθολικό Κολλέγιο Στανισλάς μαζί με τους γόνους της κοινωνικής ελίτ. Όμως, ο Φρανς προερχόταν  από μια φτωχή οικογένεια και δέχτηκε πολλά αρνητικά σχόλια για την κοινωνική του καταγωγή. Γρήγορα παράτησε τις σπουδές του, γύρισε στο σπίτι του και ξεκίνησε να εργάζεται στο βιβλιοπωλείο του πατέρα του. Στους τέσσερις τοίχους του καταστήματος γαλουχήθηκαν σταδιακά και οι πολιτικές πεποιθήσεις του νεαρού συγγραφέα, καθώς ο πατέρας του είχε συγκεντρώσει μια τεράστια συλλογή  άρθρων και περιοδικών που αναφέρονταν στην Γαλλική Επανάσταση.
Ως βιβλιοπώλης, ο Ανατόλ ήρθε σε επαφή με αρκετούς διανοούμενους της εποχής και με πολλούς εκδότες. Αφιέρωνε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στην ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων και δοκιμίων και σύντομα εργάστηκε ως κριτικός σε εφημερίδες. Παράλληλα δούλευε και ως «νέγρος». Δημοσίευε δηλαδή άρθρα με το όνομα κάποιου άλλου προσώπου. Αυτό του έδινε τη δυνατότητα να κερδίσει λίγα περισσότερα χρήματα. Προσλήφθηκε στις εκδόσεις του Αλφόνς Λεμέρ, εκδότη των ποιητών του λεγόμενου "Παρνασσού", όπου παρείχε διορθωτική, βιβλιογραφική και ταξινομητική εργασία ή έγραφε προλόγους σε εκδόσεις κλασικών έργων. Το 1876 έγινε βοηθός βιβλιοθηκάριου στην Γερουσία και παρέμεινε στην θέση έως το 1890, εξασφαλίζοντας αρκετό ελεύθερο χρόνο για την προσωπική του πνευματική ανάπτυξη. Σε αυτήν την περίοδο κατέθετε τακτικές συνεργασίες στα περιοδικά "Σφαίρα" και "Εικονογραφημένο Σύμπαν", και από το 1886 ανέλαβε λογοτεχνικός διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας "Οι Καιροί". Με το βιβλίο του «Το έγκλημα του Σιλβέστρ Μπονάρ», που εκδόθηκε το 1881, βραβεύθηκε από την Γαλλική Ακαδημία και έγινε δεκτός στα μεγάλα λογοτεχνικά σαλόνια. Ακολούθησαν τα επίσης επιτυχημένα μυθιστορήματα, «To οινομαγειρείο της βασίλισσας Πεντώκ», «Η εξέγερση των αγγέλων» και «Θαΐς».

Τον Σεπτέμβριο του 1886 γνωρίστηκε με την μαντάμ Αρμάν ντε Καγιαβέ, της οποίας το "σαλόνι" αποτελούσε το κέντρο της φιλολογικής ζωής του Παρισιού

Ο έντονος ιδεολογικός σκεπτικισμός και η ειρωνική του πένα ήταν εμφανής σε όλα του τα έργα και αντανακλούσαν τους κοινωνικούς του προβληματισμούς. Ήδη από το 1894, μια εποχή έντονου αντισημιτισμού, ο Φρανς υπερασπίστηκε τον Γάλλο λοχαγό εβραϊκής καταγωγής, Άλφρεντ Ντρέιφους, ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα. Τότε ξεκίνησε να ασχολείται και με την πολιτική ζωή της Γαλλίας, υιοθετώντας τις πεποιθήσεις του σοσιαλισμού και επιθυμώντας μια δίκαιη κοινωνία.

Από την άνοιξη του 1893 άρχισε να γράφει άρθρα κοινωνικής κριτικής στην "Ηχώ του Παρισιού" με τίτλο "Οι γνώμες του κυρίου Ζερόμ Κουανιάρ", μέσα από τα οποία ασκούσε αυστηρή κριτική στους θεσμούς και εκδήλωνε συμπάθεια για τον κοινό καθημερινό άνθρωπο. Οι μέσα από τα άρθρα αυτά επιθέσεις του κατά της Εκκλησίας, του στρατού, της Δικαιοσύνης και των ανάλγητων μορφωμένων, τον έκαναν σύντομα να αποκτήσει σοβαρή πολιτική διάσταση, το δε έτος 1896 έγινε δεκτός στην Γαλλική Ακαδημία και λίγο μετά προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι προβληματισμοί του δεν αφορούσαν μόνο την εγκόσμια ζωή, αλλά και τον μεταθανάτιο βίο. Ήταν άθεος και πίστευε πως η θρησκεία ήταν ακόμη μια κοινωνική κατασκευή που είχε σκοπό να χειραγωγεί και να περιορίζει την ανεξαρτησία και την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων. Για τον Φρανς, το κάθε άτομο ήταν υπόλογο στον εαυτό του και ήταν αυτό που όριζε την δική του μοίρα και μέλλον. «Το νησί των Πιγκουίνων», το οποίο εκδόθηκε το 1908 ήταν η αρχή για να έρθει σε ρήξη με την Εκκλησία. Πρόκειται για την πρώτη σατυρική νουβέλα του, η οποία περιέγραφε την ιστορία ενός Χριστιανού ιεραπόστολου ο οποίος βάφτιζε πιγκουίνους προκαλώντας πρόβλημα στον Θεό που επέτρεπε τη βάφτιση μόνο των ανθρώπων. Η «Εξέγερση των αγγέλων», το 1914, αναφερόταν στον Μορίς και τον φύλακα άγγελό του, οι οποίοι συμμάχησαν με τους άλλους αγγέλους να επαναστατήσουν ενάντια στον Θεό και να απαλλαχθούν από το δεσποτικό καθεστώς του. Το 1922, τα βιβλία του συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού.

Ο Ανατόλ Φρανς παντρεύτηκε το 1877 τη Βαλέρια Γκεράν και απέκτησαν μία κόρη. Οι πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις του συγγραφέα οδήγησαν τελικά στη διάλυση του γάμου. Σε ηλικία 76 ετών, ο Ανατόλ παντρεύτηκε την Έμμα Λαπρεβότ (πρώην καμαριέρα της μαντάμ Αρμάν ντε Καγιαβέ) με την οποία έμειναν μαζί έως τον θάνατό του, τέσσερα χρόνια αργότερα στις 12 Οκτωβρίου 1924. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασπάστηκε τις ιδέες του κομμουνισμού. Υπέρμαχος του Ουμανισμού ωστόσο κατηγόρησε οποιοδήποτε καθεστώς περιόριζε την ελευθερία του ανθρώπου με αποτέλεσμα να διαγραφεί από το Κομουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας. Μετά τον θάνατο του, αρκετοί γάλλοι κριτικοί κατηγόρησαν το έργο του ως στεγνό, άτεχνο, κακογραμμένο και πεσιμιστικό. Προς υπεράσπισή του, ο Τζορτ Όργουελ έγραψε πως τα έργα του «είναι σαφή και ευανάγνωστα και χωρίς αμφιβολία τα κίνητρα της αρνητικής κριτικής είναι πολιτικά».

Το 1922 δημοσίευσε στην "Ουμανιτέ" τον "Χαιρετισμό προς τα Σοβιέτ".

Ο Ανατόλ Φρανς πλέον θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς και κριτικούς. Το 1921 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας έπειτα από οχτώ υποψηφιότητες. Η διαύγεια, η ειρωνεία και η μάταιη ελπίδα για μια αδελφική κοινωνία του είχε ως αποτέλεσμα να τον συγκρίνουν συχνά με τον Βολταίρο.

Το σύνολο των έργων του εκδόθηκε κατά την περίοδο 1925 - 1935 σε 25 τόμους.

Βιβλία του Ανατόλ Φρανς που κυκλοφορούν στην Ελλάδα:

ΟΙ ΘΕΟΙ ΔΙΨΟΥΝ

Ο Ανατόλ Φρανς περιγράφει τη ζωή ενός νεαρού Παριζιάνου που από ζωγράφος μετατρέπεται σταδιακά σε αιμοβόρο ένορκο που στέλνει δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα στη λαιμητόμο. Η γκιλοτίνα, ο Ροβεσπιέρος, ο Δαντών και το Βασίλειο του Τρόμου αναβιώνουν μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, που δικαίως τιμήθηκε με το "Μεγάλο Βραβείο των καλύτερων μυθιστορημάτων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα".
Όπως οι μεγάλοι κυκλώνες στην τυφλή τους μανία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, ισοπεδώνοντας και καθαρίζοντας το έδαφος, έτσι και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεριζώνουν και ανατρέπουν συθέμελα το παλιό για να χτίσουν στη θέση του το καινούργιο. Το '89 η πρώτη μεγάλη πολιτική επανάσταση ανέτρεψε και εκμηδένισε ό, τι ως τότε θεωρούνταν αιώνιο και απαραβίαστο, ανοίγοντας για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ελευθερίας και προόδου. Οι Θεοί διψούν αυτές τις μεγάλες μέρες απηχούν και ζωντανεύουν μ' όλες τις εξάρσεις και τις μικρότητές τους.

Με φόντο τα συνταρακτικά γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης, ο νομπελίστας Γάλλος συγγραφέας Ανατόλ Φρανς, μας δίνει στο βιβλίο του "Οι Θεοί Διψούν" μιαν εξαιρετικά βίαιη και απομυθοποιητική εικόνα των βαθύτερων κινήτρων πού ενεργοποιούν τους ανθρώπους, σπρώχνοντας τους στον ερωτά ή τον θάνατο. Παρουσιάζει μια βίαιη και απομυθοποιητική εικόνα και τις αμφιβολίες του για την επίτευξη των στόχων της Γαλλικής Επανάστασης.

Ο Εβαρίστ Γκαμελέν νεαρός ζωγράφος, ιδεολόγος διορίζεται ένορκος στο Επαναστατικό Δικαστήριο. Διψά για δικαιοσύνη και ως οπαδός του Μαρά και του Ροβεσπιέρου υπερασπίζεται την εξόντωση όσων προδίδουν τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης ακόμα και αν πρόκειται για αγαπητά του πρόσωπα.

"Άθλιε! Εσύ τον σκότωσες, και δεν ήταν εραστής μου. Δεν τον ήξερα... ποτέ δεν τον είχα δει... Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος; Ήταν νέος, ευχάριστος... αθώος. Και τον σκότωσες, άθλιε!
Κι έπεσε λιπόθυμη. Άλλα μέσα σ' αυτόν τον ελαφρό θάνατο, στα σκοτάδια του, ένιωσε να είναι τυλιγμένη, την ίδια ώρα, από φρίκη κι από ηδονή. Κάπως ήρθε στον εαυτό της. Οι βαριές της βλεφαρίδες φανέρωναν το άσπρο των ματιών της, ο λαιμός της φούσκωνε, τα χέρια της ζητούσαν τον εραστή της. Τον έσφιξε στα μπράτσα της μέχρι να τον πνίξει, του έχωσε τα νύχια της στη σάρκα του, και του έδωσε το πιο άφωνο, το πιο βουβό, το πιο μακρύ, το πιο οδυνηρό και το πιο ηδονικό φιλί.
Τον αγαπούσε με όλη της τη σάρκα, και όσο πιο φοβερός της φανερωνόταν, σκληρός, φρικτός, όσο τον έβλεπε να σκεπάζεται όλο και περισσότερο με το αίμα των θυμάτων του, τόσο ένιωθε πείνα και δίψα γι' αυτόν.
... Δίκαζαν μέσα στον πυρετό και μέσα στην υπνηλία που τους έφερνε η περίσσια εργασία, δίκαζαν κάτω από την υποκίνηση των έξω, και τις διαταγές του κυρίαρχου, κάτω από τις φοβέρες που τους έριχναν οι ξεβράκωτοι και οι πλέχτρες που στοιβάζονταν στους εξώστες και στον κοινό χώρο, δίκαζαν συμφωνά με τεκμήρια παράφρονα και με έγγραφα φρενιασμένα, μέσα σ' έναν αέρα βρώμικο πού βάραινε τη σκέψη, έκανε τ' αυτιά να βουίζουν και να χτυπούν οι κρόταφοι, και πάνω στα μάτια έριχνε ένα πέπλο όλο αίμα. Αόριστες φήμες κυκλοφορούσαν στο πλήθος, για τους ενόρκους που είχαν διαφθαρεί από το χρυσάφι των κατηγορουμένων".

Εκδόσεις: Γκοβόστης, Αγγελάκη

ΘΑΙΣ Η ΕΤΑΙΡΑ

Η γοητευτική ιστορία μιας διάσημης εταίρας, με πλαίσιο την πολύχρωμη ελληνιστική Αλεξάνδρεια. Άγιοι και πόρνες, φανατισμένοι χριστιανοί και θυμόσοφοι στωικοί, μισότρελοι αναχωρητές και γλεντοκόποι Εθνικοί, διαβολικά οράματα και εικόνες εξαίσιας ομορφιάς.

Εκδόσεις: Αστάρτη

ΟΙ ΕΠΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΥΑΝΟΠΩΓΩΝΑ 

«Ο Μπερνάρ ντε Μοντραγκού ήταν ένας πολύ όμορφος άντρας, ψηλός, με φαρδιές πλάτες, ευτραφής και με καλοφτιαγμένη όψη χωριάτης ωστόσο, και μυρίζοντας περισσότερο δάσος παρά μπουντουάρ και σαλόνια. Παρ'όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε στις κυρίες όσο θα έπρεπε να τους αρέσει, έτσι ομορφάντρας και πλούσιος που ήταν. Και ο λόγος ήταν η ντροπαλοσύνη του, η ντροπαλοσύνη και όχι η γενειάδα του. Οι κυρίες ασκούσαν επάνω του μια ακαταμάχητη έλξη και του προκαλούσαν αξεπέραστο φόβο. Όσο του άρεσαν, άλλο τόσο τις φοβόταν. Ιδού η προέλευση και η γενεσιουργός αιτία του κακού του ριζικού. Όταν έβλεπε μία κυρία για πρώτη φορά, προτιμούσε να πεθάνει παρά να της απευθύνει τον λόγο και, όσο κι αν την έβρισκε του γούστου του, έμενε μπροστά της βυθισμένος σε σκυθρωπή σιωπή τα αισθήματά του φανερώνονταν μόνο μέσα από τα μάτια του, που τα γούρλωνε μ' έναν τρομακτικό τρόπο. Αυτή η δειλία τον εξέθεσε σε κάθε λογής ατυχίες, και προπαντός τον εμπόδισε να ενωθεί μέσα από μια τίμια σχέση με ταπεινές και συγκρατημένες γυναίκες και τον παρέδωσε ανυπεράσπιστο στις πιο τολμηρές και θρασείες περιπέτειες. Να ποια ήταν η δυστυχία της ζωής του». [...]
Κι αν ο Κυανοπώγωνας δεν ήταν αυτός που όλοι ξέρουμε από το παραμύθι του Σαρλ Περώ; Ένας τρομακτικός στην όψη, τυραννικός και αιμοβόρος σύζυγος, που εξαφάνιζε τη μία μετά την άλλη τις γυναίκες του; Αν, αντίθετα, ήταν ένας γενναιόδωρος άρχοντας, άπειρος στη ζωή, ντροπαλός και αδέξιος με τις κυρίες, και τόσο εύπιστος, ώστε να πέφτει διαρκώς θύμα τους, ώσπου να βρει ένα τραγικό τέλος;
Αυτή την εκδοχή μας διηγείται με χιούμορ ο Ανατόλ Φρανς, επιθυμώντας να «αποκαταστήσει το όνομα» του θρυλικού αυτού προσώπου.

Εκδόσεις:Μελάνι

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Η Τερέζα Μοντεσί, νέα πλούσια, μεγαλωμένη και γαλουχισμένη από τον πατέρα της -έμαθε να παίρνει ό, τι επιθυμούσε- παντρεύεται τον κόμη Μαρτέν Μπελέμ.
Η επιλογή του συζύγου ήταν του πατέρα της. Όπως ήταν αναμενόμενο ο γάμος της δεν ήταν ιδανικός. Έτσι δημιούργησε ερωτικό δεσμό με τον Ρομπέρ Λε Μενίλ. Ο δεσμός αυτός κρατούσε τρία χρόνια και η ζωή της όμορφης Τερέζας κυλούσε χωρίς παρατράγουδα.
Κάποια στιγμή ο Ρομπέρ την ενημερώνει ότι θα λείψει ένα μικρό χρονικό διάστημα με μια παρέα φίλων για ένα κυνήγι αλεπούς. Με την ευκαιρία αυτή θα επισκεπτόταν και κάποιους συγγενείς του.
Η απουσία του Ρομπέρ διημιουργεί στη Τερέζα μοναξιά και ανία, έτσι αποφασίζει, μαζί με μια οικογενειακή της φίλη, την Μαρμέ να κάνει ένα ταξίδι στη Φλωρεντία στη φίλη της Μπελ, παρά τις αντιρρήσεις του συζύγου της, ο οποίος προετοιμάζει το έδαφος της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Στη Φλωρεντία η Τερέζα συναντά τον γλύπτη Ζακ Ντεσάρτ, που κατάγεται από το Παρίσι. Μια σχέση αναπτύσσεται μεταξύ τους με συνέπειες απρόβλεπτες…

Εκδόσεις: Ελληνική Εκδοτική

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΠΙΓΚΟΥΙΝΩΝ

Πρόκειται για ένα φαντασμαγορικό αφήγημα, όπου οι "Πιγκουίνοι" μετατρέπονται σε ανθρώπους. Ο Ανατόλ Φρανς παρουσιάζει στην καινούργια αυτή μορφή που παίρνουν οι "Πιγκουίνοι" τα ανθρώπινα πάθη και μίση, όπου με την αγιοποίηση της Ορμπερόζ αποκαθίσταται η ανθρώπινη κοινωνία στον κολοφώνα των εξάρσεων και των πτώσεών της. Είναι φανερό πως οι κάπως προηγμένες σοσιαλιστικές αντιλήψεις του συγγραφέα δίνουν με τις πολιτικές, τις κοινωνικές και τις ηθικές ιδέες του μια καινούργια όψη της ζωής και κάνουν το έργο αυτό το ωραιότερο από τα μυθιστορήματα του Ανατόλ Φρανς.

Στο βιβλίο αυτό, παρουσιάζεται η ζωή των ανθρώπων της κοινωνίας μας μ' όλα τα αρνητικά της σημεία: το ψέμα, την υποκρισία, τη δολοπλοκία, τη διαφθορά, την εγκληματικότητα.
Ο "Πιγκουίνος", δεν είναι άλλος από τον καλοζωισμένο αστό, που ζει μέσα στη πολυτέλεια και με αλαζονικό ύφος καμαρώνει σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Ο εγωισμός του κομματιάζεται από την κοφτερή ειρωνεία του ανθρωπιστή Ανατόλ Φρανς (Βραβείο Νόμπελ), ο οποίος αντιπαραθέτει την υλιστική πραγματικότητα με την άποψη ότι ο άνθρωπος είναι ζώο, που έχει υποχρεωθεί να ζει αντίθετα με τη φύση του.

Το σατυρικό αυτό έργο είναι προφητικό. Ο συγγραφέας προειδοποιεί το ανθρώπινο γένος ότι, αν δεν οικοδομήσει την ομαδική του ζωή πάνω στις υγιείς ιδέες της αδελφοσύνης και της ειρήνης, θα καταστρέψει την ύπαρξή του και μαζί θα προκαλέσει τέτοια περιβαλλοντική καταστροφή, που για να συνέλθει η Γη θα περάσουν αιώνες.
Είναι ένα έργο που δείχνει τη σημερινή κοινωνία και πιθανόν το μέλλον της.

«Για ποιο λόγο, καλέ μου κύριε, να μπείτε σε τόσο κόπο και να γράψετε μια ιστορία, ενώ δεν έχετε παρά ν' αντιγράψετε τις πιο γνωστές, όπως γίνεται συνήθως; Ο αναγνώστης θα απορήσει αν δει ότι τα βλέπετε όλα από μια νέα σκοπιά, αν έχετε μια πρωτότυπη ιδέα, αν παρουσιάζετε τους ανθρώπους και τα πράγματα από μια απροσδόκητη όψη.» (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Πρέπει να πω ότι το βιβλίο τούτο ανήκει στο παλιό είδος της ιστορίας που παρουσιάζει την αλληλουχία των περιστατικών που διατηρήθηκε η θύμησή τους και που προβάλλουν όσο γίνεται τις αιτίες και τα γεγονότα. Είναι περισσότερο τέχνη παρά επιστήμη. Ισχυρίζονται πως ο τρόπος αυτός δεν είναι ευχάριστος στα ορθόδοξα πνεύματα και πως η αρχαία Κλειώ περνά σήμερα σαν μια φλύαρη πολυλογού. Και θα μπορούσε μελλοντικά να υπάρξει μια ιστορία πιο αυθεντική, μια ιστορία με αποδεχτούς όρους της ζωής, για να μας πληροφορήσει γι' αυτό που ένας τέτοιος λαός σε μια ορισμένη εποχή έφτιαξε και κατέλυσε μαζί με όλους τους τρόπους της δραστηριότητάς του. Αυτή η ιστορία δε θα 'ναι πια μια απλή τέχνη μα μια σωστή επιστήμη και θα πετύχει να είναι γραμμένη με ακρίβεια πράγμα που λείπει από την αρχαία. Αλλά για να γίνει αυτό θα χρειαστεί πληθώρα στατιστικές που είναι λαθεμένες για όλους τους λαούς και ιδιαίτερα προκειμένου για το λαό των Πιγκουίνων. Μπορεί οι συγκαιρινοί μας λαοί μια μέρα να προμηθέψουν ό, τι χρειάζεται για να γραφεί η ιστορία τους. (Απόσπασμα από τον πρόλογο της βιβλιοδετημένης έκδοσης του Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος)

Εκδόσεις: Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, Μεταίχμιο, Ελληνική Εδοτική

Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ένα έργο χαριτωμένο, ξεκαρδιστικό, μια αναρχική σάτιρα. Και πίσω απ' όλ' αυτά ένας προβληματισμός πάνω στο μυστήριο του συμπαντικού Κακού. Αντάρτες άγγελοι κατεβαίνουν στη γη, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και συνωμοτούν πώς να ρίξουν από το θρόνο του το Θεό και να βάλουν στη θέση του τον Εωσφόρο. Μερικοί άγγελοι βλέποντας πώς πάνω στη γη τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα ξεχνούν την απελευθέρωση των ουρανών και ρίχνονται με ζήλο στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Εκδόσεις: Αστάρτη

ΤΟ ΛΥΓΕΡΟ ΜΑΝΕΚΕΝ

Το "Λυγερό μανεκέν" του Ανατόλ Φρανς εκφράζει με αριστοτεχνικό τρόπο το πνεύμα μιας εποχής, κεντρίζει τη φαντασία του αναγνώστη και τον κατευθύνει σε γονιμότατους προβληματισμούς σχετικούς με τη δικαιοσύνη, την κοινωνική δυναμική, τον έρωτα, την εντιμότητα και την πολιτική.

Εκδόσεις: Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος

Πηγή: mixanitouxronou.gr, biblionet.gr, politeianet.gr