Ίταλο Καλβίνο

Ο Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) γεννήθηκε στην Κούβα (στο Σαντιάγο δε Λας Βέγκας στις 15 Οκτωβρίου 1923), αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία (στο Σαν Ρέμο). Το 1943 προσχωρεί στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης. Πρωτοεμφανίστηκε στα ιταλικά γράμματα το 1947 με το μυθιστόρημα "Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές" (ύστερα από τη δημιουργική πίεση του Τσέζαρε Παβέζε) με θέμα την Αντίσταση, θέμα που πραγματεύεται και στο επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή από διηγήματα με γενικό τίτλο "Τελευταίο έρχεται το κοράκι". Ακολουθεί η τριλογία που τον έκανε διάσημο, τρία σύντομα μυθιστορήματα που συνθέτουν τον κύκλο "Οι πρόγονοί μας: Ο διχασμένος υποκόμης", "Ο αναρριχώμενος βαρόνος" και "Ο ανύπαρκτος ιππότης". 

Ακολουθεί, το 1956, μια συλλογή ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που μετέγραψε ο συγγραφέας με τον τίτλο "Ιταλικοί μύθοι", ενώ δυο χρόνια αργότερα εκδίδει τα "Διηγήματα", συλλογή που περιέχει και την πολύ γνωστή ενότητα διηγημάτων "Οι δύσκολοι έρωτες". Ακολουθούν δύο σύντομα μυθιστορήματα, το "Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη" και το "Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου" (1963) που ολοκληρώνουν τη "νεορεαλιστική" του φάση. Το 1965 και το 1967 εκδίδει δύο συλλογές "φανταστικών" διηγημάτων με τίτλους "Τα κοσμοκωμικά" και "Ταυ με μηδέν", ενώ το 1969 εκπλήσσει όλο τον κόσμο με το "Κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων". Ακολουθούν τα έργα "Οι αόρατες πόλεις" (1972), "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" (1979) και "Πάλομαρ" (1983). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα έργα "Κάτω απ' τον ιαγουάρο ήλιο", "Σχετικά με το παραμύθι" (δοκίμιο), "Αμερικανικά μαθήματα" (δοκίμιο), "Ο δρόμος του Σαν Τζιοβάνι", "Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς" (δοκίμιο) και "Πριν να πεις "εμπρός"".

Τα νεορεαλιστικά έργα του Καλβίνο, όπως η νουβέλα « Το μονοπάτι προς τις φωλιές των αραχνών» (1947) και η συλλογή διηγημάτων « Τελευταίος έρχεται ο κόρακας» (1949) είναι διαποτισμένα με αντιφασιστικές και δημοκρατικές ιδέες. Στη δεκαετία του 1950 στο έργο του Καλβίνο εντείνεται η κριτική της κοινωνίας και το ξεσκέπασμα του αντι-ουμανισμού της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι δημιουργός ενός πρωτότυπου φιλοσοφικού αλληγορικού είδους πρόζας, όπου θέτει τα καυτά ηθικά προβλήματα της εποχής. Παράλληλα συγκέντρωσε και επεξεργάστηκε λαϊκά παραμύθια τα οποία εξέδωσε στη συλλογή « Ιταλικά λαϊκά παραμύθια».

Στις 19 Σεπτέμβρη του 1985 πεθαίνει στη Σιένα, στο παλιό νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας Σκάλα, σε ηλικία μόλις 62 ετών.

Αποφθέγματα

Ενώ ετοίμαζαν το κώνειο, ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία στον πλαγίαυλο. «Σε τι θα σου χρησιμεύσει;» τον ρώτησαν. «Μα να μάθω αυτήν τη μελωδία πριν πεθάνω».

Στην αγάπη, όπως και στο καλό φαΐ, η ηδονή είναι ζήτημα υψίστης λεπτότητος.

Δεν είναι η φωνή που κυριαρχεί σε μια ιστορία. Είναι το αυτί.

Κλασικό είναι ένα βιβλίο που ποτέ δεν έχει ολοκληρώσει αυτά που έχει να πει.

Η ουσία είναι πολύ συχνά στην επιφάνεια. Η σημασία του βάθους είναι υπερτιμημένη.

Οι συγγραφείς λένε εκείνο το κομμάτι της αλήθειας που είναι κρυμμένο στον πάτο κάθε ψέματος.

Θα καταλάβεις όταν ξεχάσεις αυτό που είχες καταλάβει πριν.


Η πόλη δεν αφηγείται το παρελθόν της, αλλά το εμπεριέχει όπως ένα χέρι τις γραμμές του.

Πηγή: biblionet.gr, kastaniotis.com, rizospastis.gr, gnomikologikon.gr