Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Σονέτο 15

Όταν συλλογιστώ για κάθε τι που αξαίνει
πως στην ακμή του στέκει μόνο μια στιγμή,
πως τούτη η θεόρατη σκηνή μόνο ίσκιους παρασταίνει,
που τ’ άστρα τους σχολιάζουνε μ’ επήρεια μυστική,

όταν θωρώ πως οι άνθρωποι σαν τα φυτά ωριμάζουν 
με τη στοργή κι οργή του ίδιου αυτού ουρανού,
καυκιόνται όσα ‘χουν νέους χυμούς, ακμάζουν, παρακμάζουν
κι η ωραία στολή τους πάει της λησμονιάς και του χαμού,

τότε, όταν πιάνει ο νους μου αυτή την άστατη σειρά,
στην όψη μου σε φέρνει νιότη πάμπλουτη,
κι ο χαλαστής ο χρόνος συζητάει με τη φθορά
να κάμει την αυγή σου νύχτα ζοφερή.

Μα εγώ για την αγάπη σου θα πολεμάω τον χρόνο,
κι ότι σου παίρνει αυτός εγώ θα σου το αναπληρώνω.