Μίμης Φωτόπουλος - Ποιήματα από τα Ημιτόνια
Βραδιάζει…
Μα το σκοτάδι πνίγεται
μεσ’ στις πολύχρωμες
τις φωτεινές ρεκλάμες
της Λώρεν
μιας οδοντόπαστας
και των κοιλεπιδέσμων.
Σκαρφαλώνω σ’ ένα λόφο
και ψάχνω μ’ αγωνία
στο τεράστιο εκράν τ’ ουρανού
για να βρω τι “Μεγάλη Άρκτο”.
Στις οκτώ είχαν δώσει
ραντεβού οι ματιές μας εκεί.
Κι είναι οκτώ παρά δύο.
Αγαπημένη μου
όταν μια μέρα θα με χάσεις
μη με ζητάς στα γκρίζα σύννεφα
καθώς θα πέφτει η βροχή
και θα σκορπάνε στους ανέμους
τα κίτρινα του φθινοπώρου φύλλα.
Μήτε στο φως του φεγγαριού
τις ανοιξιάτικες βραδιές.
Και του χειμώνα τις σταχτιές νύχτες
μη με ζητάς
μέσα στις φλόγες του τζακιού.
Στις κατοικίες των πεθαμένων
τα καλοκαίρια
μη με γυρέψεις άδικα.
Αν με θελήσεις
θα με βρεις
μεσ’ στων παιδιών μου την πνοή
και μεσ’ τις λίμνες των ματιών τους.
\Θα πούνε οι “μπουλουξήδες”
για τους στίχους μου
πως έχουν στο βάθος λίγη αλήθεια.
Μα οι “μεγάλοι υποκριτές”
θα βρούνε παραμύθια,
τα ποιήματά μου, άτεχνα.
Και κάτι δεσποινάρια
“Δραματικών σχολών”,
που δεν πήγαν ποτέ
τουρνέ στην επαρχία,
με ειρωνεία
για μένα θα μιλήσουνε.
Οι “μετρ” των στίχων
αν καταδεχτούνε
και τα δούνε
θα φρίξουνε
και στο καλάθι των αχρήστων
θα τα ρίξουνε.
Η αγαπημένη μου θα ενθουσιαστεί
γιατί αγαπάει ένα ποιητή,
μα ίσως να ‘ναι κατά βάθος λυπημένη
γιατί σ’ εκείνην αφιερωμένοι
δεν ειν’ οι στίχοι μου.
Κι η μάνα μου,
αν κάποτε το μάθει
πως στίχους έχω γράψει
θα κουνήσει το κεφάλι
με συμπόνια,
γιατί αφήνω έτσι τα χρόνια
να μου φεύγουν κυνηγώντας χίμαιρες.
Μίμης Φωτόπουλος, Ημιτόνια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου