Εκοιμήθη ο Πατέρας Επιφάνιος, Αρχιμάγειρας του Αγίου Όρους
Εκοιμήθη σε ηλικία 64 ετών ο Αρχιμάγειρας του Αγίου Όρους πατέρας Επιφάνιος Επιφάνιος ο Μυλοποταμινός, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο. Ο Γέροντας Επιφάνιος ήταν γνωστός στην οικουμένη για την μοναστηριακή μαγειρική του, καθώς και για τα υπέροχα αγιορείτικα κρασιά που καλλιεργούσε. Ο γνωστός αγιορείτης είχε κάνει γνωστή στην Ελλάδα και τον κόσμο τη μοναστηριακή μαγειρική.
Ο µοναχός Επιφάνιος καταγόταν από την Καβάλα. Πήγε στο Αγιον Ορος, στη Μονή του Αγίου Παύλου, το 1973, µώλις είχε τελειώσει το λύκειο. Ανέλαβε διάφορα διακονήµατα. Στην κουζίνα κάθισε 8 χρόνια, πράγµα που γενικώς δεν συνηθίζεται – τα διακονήµατα αλλάζουν κάθε χρόνο, ώστε οι µοναχοί να αποκτούν σφαιρική εµπειρία των εργασιών σε ένα κοινόβιο. Του άρεσε η µαγειρική και «απ’ ό,τι φαίνεται, άρεσε και σε αυτούς που έτρωγαν. Εκτοτε, και άλλη δουλειά να είχα, σε γιορτές και πανηγύρια µε φώναζαν να µαγειρέψω».
«Κατάγομαι από ένα χωριό του Νομού Καβάλας όπου οι παλιοί νοικοκυραίοι είχαν ο καθένας το δικό του αμπέλι για να παράγουν το κρασί και τη ρακή τους. Από πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με τ' αμπέλια, μου αρέσει η παρέα, να το πίνω κιόλας το κρασί, γιατί αν δεν σου αρέσει να το πίνεις, όσο και να αγαπάς τ' αμπέλια, κάποια στιγμή θα τα παρατήσεις. Από μικρός μου άρεσε αυτή η ασχολία, η αίσθηση αυτή της δημιουργίας, γιατί το να φτιάξεις ένα καλό κρασί δίνει πολύ δύναμη και ζωντάνια και ενέργεια. Να φυτέψεις αμπέλι, να το φέρεις σε ηλικία παραγωγής και από εκεί και πέρα κάθε χρόνο να το οργώνεις, να το κλαδεύεις και να βλέπεις τις ξερές κληματσίδες να βγάζουν φύλλα, να ανθοφορούν, να καρποφορούν, να ωριμάζουν τα σταφύλια, να τα μαζεύεις και να κάνεις αγώνα να βγάλεις το κρασί που ενώνει τους ανθρώπους».
Το 1990 ανέλαβε τον Μυλοπόταµο. «Ερείπιο ήταν τότε», θυµάται. «Το 1993 φυτέψαµε το πρώτο αµπέλι, το 1996 χτίσαµε το οινοποιείο. Γιατί ασχολήθηκα µε το αµπέλι; Στο Αγιον Ορος πρέπει να έχεις ένα εργόχειρο, ένα διακόνηµα, να κάµεις µια δουλειά για να βγάζεις ένα µεροκάµατο, άλλοι κάνουν θυµίαµα, άλλοι κοµποσκοίνια, άλλοι κάνουν εικόνες και τις πουλάνε. Και παλιότερα έκαναν κρασί στο Αγιον Ορος, αλλά το διέθεταν χύµα σε πεντάλιτρα, εικοσάλιτρα. Πήρα την απόφαση να κάνω το οινοποιείο και να εµφιαλώσω κρασί. Και σιγά-σιγά ξεκίνησα. Με πολλή προσπάθεια, πολύ αγώνα, νύχτα-µέρα».
«Από το 1973 δεν έχω περάσει Πάσχα έξω από το Ορος. Ως επί το πλείστον (το Πάσχα) βρίσκομαι στη Μονή Ιβήρων, αλλά και στο Πρωτάτο και στη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Οι επισκέπτες αυτό τον καιρό δεν είναι πολλοί, με αποτέλεσμα οι ακολουθίες να είναι πολύ πιο κατανυκτικές και να σου δίνουν τη δυνατότητα να συμμετέχεις ακόμα πιο ενεργά στα κείμενα, στις ψαλμωδίες και στ' αναγνώσματα. Να βιώνεις αυτά που ακούς»
«Από την προμήθεια των υλικών, το καθάρισμα, το πλύσιμο, το κόψιμο, το αλάτισμα, το μαγείρεμα και ώς το σερβίρισμα πρέπει να έχεις πάντα στο νου σου αυτούς για τους οποίους κάνεις όλα αυτά. Αυτούς που αγαπάς. Τα πάντα στη μαγειρική είναι εκδήλωση της αγάπης μας προς αυτούς, γιατί θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε», είχε γράψει.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για ένα μάγειρα από το να στέκεται μακριά από την τράπεζα και να παρακολουθεί τα πρόσωπα των αγαπημένων του αδελφών που τρώνε το φαγητό του. Ο ένας ευχαριστημένος σηκώνει το φρύδι, ο άλλος θέλει να πει κάτι, μα δεν μπορεί γιατί έχει γεμάτο το στόμα και μένει στον ψίθυρο, ο τρίτος έχει ζωγραφισμένη την ευχαρίστηση του ουρανίσκου στο πρόσωπό του και ο τέταρτος ικανοποιημένος, σκύβει και λέει κάποιο σχόλιο στο διπλανό του».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου