Ο μύθος της Νιόβης

Πίνακας του Jacques-Louis David - Ο Απόλλωνας και η Άρτεμης σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης

Ο μύθος

Η Νιόβη, ήταν κόρη του βασιλιά της Λυδίας Ταντάλου και της Διώνης, αδελφή του Πέλοπα που παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια και από αυτόν ονομάστηκε η Πελοπόννησος. Η Νιόβη εντάσσεται στον θηβαϊκό κύκλο, καθώς παντρεύτηκε τον Θηβαίο Αμφίονα, γιο του Δία και της Αντιόπης. Για τον αριθμό των παιδιών που γέννησε η Νιόβη δίνονται διάφορες πληροφορίες.

Η ιστορία της είναι μια ιστορία αλαζονείας θνητού ανθρώπου που προσπάθησε να συγκριθεί με τους θεούς. Η τιμωρία ήρθε θυμίζοντας στους βροτούς πόσο πρόσκαιρη μπορεί να είναι η ευτυχία τους σε αντίθεση με τη διαρκή και αιώνια μακαριότητα των θεών. Περήφανη για την ευγονία της και για την ομορφιά των παιδιών της τόλμησε να συγκριθεί με τη Λητώ που είχε μόνο ένα ζεύγος διδύμων, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα. Η οργή της Λητώς κίνησε εναντίον της Νιόβης τα παιδιά της που με τα βέλη τους η μεν Άρτεμη χτύπησε τις κόρες της Νιόβης μέσα στο σπίτι τους, ο δε Απόλλωνας τους γιους της, καθώς κυνηγούσαν στον Κιθαιρώνα.

Για το αν, πόσα και ποια παιδιά σώθηκαν οι πληροφορίες που δίνονται είναι ποικίλες, όπως και για τον αριθμό των παιδιών της Νιόβης. Λεγόταν ότι σώθηκε ένα αγόρι, ίσως ο Αμφίονας, και μία κόρη που από τον τρόμο της γι' αυτό που συνέβη μπροστά στα μάτια της χλώμιασε τόσο που την μετονόμασαν σε Χλωρίδα· αυτή αργότερα παντρεύτηκε τον Νηλέα.

Η Ομηρική εκδοχή

Στην ομηρική εκδοχή τα παιδιά της Νιόβης έμειναν άταφα για εννέα μέρες με εντολή του Δία που πέτρωσε τους ανθρώπους για να μην βρεθεί ούτε ένας να τους θάψει. Τη δέκατη όμως τα έθαψαν οι ίδιοι οι θεοί σε δύο κοινούς τάφους, έναν για τα αγόρια και έναν για τα κορίτσια. Ο Παυσανίας μαρτυρεί ότι η πυρά των παιδιών του Αμφίονα και της Νιόβης απείχε περίπου μισό στάδιο από τους τάφους και ότι η τέφρα από την πυρά σωζόταν μέχρι τις μέρες του (Παυσ. 9.17.2). Η Νιόβη, σύμφωνα με νεότερη παραλλαγή, άφησε τη Θήβα και πήγε στον πατέρα της Τάνταλο στη Σίπυλο ή στο όρος Σίπυλο, και εκεί, αφού προσευχήθηκε στον Δία, απολιθώθηκε, οι θεοί τη μεταμόρφωσαν σε πέτρα για να τη λυτρώσουν από τον θρήνο της. Όμως από τα μάτια της, δυο βαθουλώματα στην πέτρα, εξακολουθούσαν να τρέχουν δάκρυα νύχτα και μέρα. (Απολλόδ. 3.4) Όσο για τον πατέρα τους Αμφίονα, αυτός προσπάθησε να εκδικηθεί τον Απόλλωνα βάζοντας φωτιά στον ναό του. Έπεσε και αυτός νεκρός χτυπημένος από τα βέλη του θεού, όπως εξάλλου το συνήθιζε ο Απόλλωνας, τιμωρός της ύβρης των ανθρώπων.

Αισχύλος, Σοφοκλής και Οβίδιος

Ο Αισχύλος στην ομώνυμη χαμένη τραγωδία του παρουσιάζει τη Νιόβη να στέκεται άκλαυτη και άσιτη μπροστά στον τάφο των παιδιών της για τρεις μέρες. Ο κεντρικός άξονας του έργου, πρέπει να ήταν η συμβουλή για τη μη υπέρβαση του ανθρώπινου μέτρου. Από την τραγωδία σώζονται περίπου 42 στίχοι.

Ο Σοφοκλής τη θέλει φυγάδα από τη Θήβα στη Σίπυλο, ικέτισσα στους θεούς για να την απαλλάξουν από τον πόνο της, μέχρι που ο Δίας τη μεταμορφώνει. Ο Οβίδιος την παρουσιάζει απολιθωμένη να εκσφενδονίζεται από ανεμοστρόβιλο από τη Θήβα στη Σίπυλο και να σχηματίζει βράχο σε μορφή θρηνούσας γυναίκας (Μετ. 6.146-312). 

Βέβαια, μια περισσότερο ορθολογιστική ερμηνεία θα απέδιδε τον μύθο της μεταμόρφωσης της Νιόβης σε βράχο στο όρος της πατρίδας της στο σχήμα του ίδιου του βράχου, τουλάχιστον από κάποια απόσταση. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχικός μύθος της τιμωρίας της Νιόβης συμπληρώθηκε αιτιολογικά. Ο Παυσανίας, αυτόπτης περιηγητής, μαρτυρεί τα εξής:

Στην κορυφή του θεάτρου [στην Αθήνα] υπάρχει σπήλαιο, επάνω στον βράχο, κάτω από την Ακρόπολη. Εκεί είναι τοποθετημένος ένας τρίποδας [χορηγικό μνημείο του Θρησίλου]. Σε αυτόν παριστάνονται ο Απόλλωνας και η Άρτεμη να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Αυτή τη Νιόβη την είδα και εγώ με τα μάτια μου, όταν ανέβηκα στο βουνό Σίπυλον. Ο βράχος και ο γκρεμός καθόλου δεν έχουν σχήμα γυναίκας που πενθεί ή κάτι τέτοιο γι' αυτόν που στέκεται εκεί κοντά. Αν όμως απομακρυνθείς, θα νομίσεις ότι βλέπεις γυναίκα δακρυσμένη και θλιμμένη. (Παυσ. 1.21.3)

Πηγή: greek-language.gr