Αλίκη Βουγιουκλάκη
Η «εθνική σταρ της Ελλάδος» γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι. Τρεις μέρες αργότερα αρρώστησε με πνευμονία και αμέσως οι γονείς της φώναξαν ιερέα να τη βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα. Τα παιδικά της χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά. Στην κατοχή ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρα της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη.
Από μικρή η Αλίκη λάτρευε τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο. Το πλούσιο υποκριτικό της ταλέντο διαφάνηκε από τα παιδικά της ακόμα χρόνια, πρωταγωνιστώντας στις περισσότερες σχολικές θεατρικές παραστάσεις.
Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κρυφά από την οικογένειά της, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού εθεωρείτο ντροπή την εποχή εκείνη. Το 1953, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, της ανατέθηκε ο μικρός ρόλος της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη.
Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή κι ενώ επέστρεφε από τις διακοπές της, την κάλεσε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Χατζίσκος για να αντικαταστήσει την Άννα Συνοδινού, που αποχώρησε από το θίασο, στο ρόλο της Ιουλιέτας. Για να παίξει στο έργο χρειάστηκε να πάρει ειδική άδεια από τη σχολή της, έχοντας στη διάθεσή της μόνο τρία μερόνυχτα για να προετοιμαστεί και να μάθει το ρόλο. Η Ιουλιέτα της μπορεί να μην ήταν υπόδειγμα σεξπηρικής ερμηνείας, κοινό και κριτικοί, όμως, χειροκρότησαν την προσπάθειά της.
Η πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο έγινε το 1954 με την ταινία «Το Ποντικάκι», ή αλλιώς «Το Κορίτσι με τα Λουλούδια», την πρώτη ελληνική αστυνομική ταινία, σε παραγωγή της εταιρείας «Ανζερβός». Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Νίκος Τσιφόρος, όπως και το σενάριο, μαζί με το Γιώργο Ασημακόπουλο. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ήταν οι Μίμης Φωτόπουλος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και Νίκος Ρίζος. Αν και σεναριακά ο ρόλος της ήταν πρωταγωνιστικός, το όνομά της απουσίαζε από τους αρχικούς τίτλους της ταινίας. Οι ισορροπίες άλλαξαν ένα χρόνο αργότερα, στη δεύτερη ταινία που παίρνει μέρος. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη εμφανίζεται σε μία από τις πολλές κινηματογραφικές μεταφορές του δραματικού ειδυλλίου «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτριου Κορομηλά, ένα έργο του 1891, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της «Κρυστάλλως» να της ανήκει, όπως επίσης και οι τίτλοι έναρξης:
«Η «Ολύμπια Φιλμ» Π. Δαδήρα & ΣΙΑ παρουσιάζει: Την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία…»
Χαρακτηριστικά, ανάμεσα στις τρεις μεταφορές του εν λόγω έργου στο σινεμά που πραγματοποιήθηκαν εκείνη τη σεζόν, μία της «Φίνος Φιλμ» με τους Γ. Φούντα, Αλ. Κατσέλη, Γ. Βασιλειάδου κ.ά., μία της «Δριμαρόπουλος & ΣΙΑ» με τους Χρ. Νέζερ, Δ. Παπαμιχαήλ, Κ. Λαμπροπούλου κ.ά. και αυτής της «Ολύμπια Φιλμ» με τους Αλ. Βουγιουκλάκη, Θ. Κωτσόπουλο, Ελ. Χατζηαργύρη κ.ά., η τελευταία εκδοχή υπήρξε και η πιο επιτυχημένη. Βρέθηκε στην 7η θέση των ταινιών που προβλήθηκαν το ’55 – ’56, την ίδια περίοδο που τις δυο πρώτες θέσεις κατέκτησαν η «Στέλλα» και το «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο».
Ακολουθεί η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κώστα Μουσούρη, ο οποίος την έχρισε πρωταγωνίστρια.
Στις 20 Αυγούστου του 1955, το περιοδικό «Γυναίκα» κυκλοφορεί έχοντας στην μπροστινή του όψη τη φωτογραφία μίας μελαχρινής νεαρής κοπέλας, χωρίς να αναφέρεται το όνομά της. Ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο πρώτο της εξώφυλλο, ένα από τα αμέτρητα εξώφυλλα που θα ακολουθήσουν.
Παράλληλα, η Αλίκη το 1956 γίνεται το μοντέλο της μπύρας «Φιξ», στη διαχρονικότερη διαφήμιση – αφίσα της πρώτης ελληνικής μπύρας.
Στο μεταξύ, γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φίνο, συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη «Φίνος Φιλμ», και μαζί κάνουν πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ξεχωρίζουν: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η ψεύτρα» κ.α.
Το 1957, ο Αλέκος Σακελλάριος την υπολογίζει ως μία από τις ανιψιές της Γεωργίας Βασιλειάδου στην ταινία «Η θεία από το Σικάγο», όμως η επιθυμία της Αλίκης για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της θείας «Καλλιόπης Πάππας», οδήγησε το Φιλοποίμενα Φίνο στο να «χαλάσει» τα σχέδια.
Με τα θέατρα «Ιντεάλ» και «Κατερίνα» και έξι κινηματογραφικές ταινίες (σ.σ. σε όλες πρωταγωνίστρια) να ακολουθούν, ο Κώστας Μουσούρης το χειμώνα του ’58 τη χρίζει και θεατρική πρωταγωνίστρια, παίρνοντάς την στο πλευρό του στη σκηνή του ομώνυμου θεάτρου της Πλ. Καρύτση. Η αρχή έγινε με το έργο «Ωραία μου Κυρία» του Τζ. Μπ. Σω, με τον Τύπο να κάνει λόγο για μία ενζενί που είχε αρχίσει να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Ο τίτλος «Εθνική σταρ» μόλις της είχε δοθεί, σε ηλικία 26 ετών και τη συνοδεύει μέχρι σήμερα. Στις δύο εισπρακτικά πρώτες ταινίες του ‘58 – ‘59, μάλιστα, πρωταγωνιστούσε η Αλίκη (σ.σ. «Αστέρω» και «Ο Μιμίκος και η Μαίρη»), με την 5η θέση επίσης να της ανήκει με τη «Μουσίτσα», ένα συμβάν που τις επόμενες χρονιές έγινε… συνηθισμένο.
Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβριου του 1959, έρχεται η ώρα να ενσαρκώσει τη «Λίζα Παπασταύρου» στο «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», σε σκηνοθεσία και σενάριο Αλέκου Σακελλάριου, με τις πρωτιές να ακολουθούν η μία την άλλη. Εκτός από την εισπρακτική κινηματογραφική πρωτιά, η ταινία βραβεύτηκε το 1960 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το πρώτο που διοργανώθηκε, ως ένα από τα καλύτερα έργα της τελευταίας εκείνης πενταετίας. Παράλληλα, στο «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», η Αλίκη Βουγιουκλάκη συναντά για πρώτη φορά το Μάνο Χατζιδάκι και το βινύλιο που περιείχε τα τραγούδια της ταινίας, «Έχω Ένα Μυστικό» και «Το Γκρίζο Γατί» (σε σύνθεση πάντα του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη), γίνεται ο πρώτος χρυσός δίσκος στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας. Επιπλέον, η ταινία το 1961 συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.
Ακολουθεί το «Το Κλωτσοσκούφι» και η «Μανταλένα», με την τελευταία το 1960 να σαρώνει τα βραβεία του 1ουΦεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Γιώργο Ρούσσο, Β’ Ανδρικού ρόλου στον Παντελή Ζερβό και, φυσικά, βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Στις αρχές του ’61, η πρώτη έγχρωμη ταινία της «Φίνος Φιλμ», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», προβάλλεται για πρώτη φορά στο σινεμά και η εμφάνιση του φιλμ, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, κόστισε 2,5 εκατομμύρια δραχμές, ποσό αστρονομικό για την εποχή. Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει τη μουσική του έργου και μεταξύ των τραγουδιών είναι τα «Τράβα Μπρος», «Ο Γλάρος»και «Ο Γαϊδαράκος».
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 20 Φεβρουαρίου 1961 στον κινηματογράφο «Αττικόν», στην οδό Σταδίου. Η επιτυχία της ταινίας και του «Φτωχό σαν Σπουργιτάκι», της θεατρικής παράστασης που πρωταγωνιστούσε εκείνη την περίοδο η Αλίκη στο θέατρο «Μουσούρη» (σ.σ. η πρεμιέρα της έγινε 2 ημέρες μετά, στις 22/02), ήταν τόσο μεγάλη που οι δύο ουρές που δημιουργούνταν έξω από το θέατρο «Μουσούρη» και έξω από το «Αττικόν», συναντιόνταν μεταξύ της Σταδίου και της Πλατείας Καρύτση.
Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκροτεί τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α.
Οι ρόλοι της, κατά κανόνα της χαριτωμένης σκανδαλιάρας κοπέλας, είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και εξασφάλισαν στην ηθοποιό σπάνια δημοτικότητα. Με τον ρόλο της στη «Μανταλένα» κέρδισε το βραβείο του Α’ Γυναικείου Ρόλου, το 1960, στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.
Η συνάντησή της το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό της ταινίας «Αστέρω» (μία μεταφορά του ομότιτλου ειδυλλίου του Παύλου Νιρβάνα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και διασκευή σεναρίου Αλέκου Σακελλάριου) με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε απαρχή της ιστορίας του διασημότερου ζευγαριού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Γιάννη. Ωστόσο, ο θυελλώδης γάμος τους δεν κράτησε πολύ… Διαλύθηκε, έπειτα από δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979. Εκτός από τις δεκάδες ταινίες που γύρισαν μαζί, από το 1964 έως το 1974 συνεργάσθηκαν σε θίασο που συνέστησαν οι δυο τους. Μία από τις πολλές θεατρικές επιτυχίες τους ήταν στο έργο του Μπέρναρ Σο «Ωραία μου κυρία».
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά» στο Πήλιο, η Αλίκη είναι ήδη έγκυος στο γιο της, Γιάννη Παπαμιχαήλ. Μία επιπλοκή στην εγκυμοσύνη διακόπτει την κινηματογράφηση μέχρι τη γέννα. Στις 4 Ιουνίου του 1969, η Αλίκη Βουγιουκλάκη γίνεται για πρώτη φορά μητέρα στη συνέχεια ολοκληρώνει τη «Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά», την πέμπτη πιο εμπορική ταινία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Επιπλέον, πως μας πληροφορεί η Finos Film στην επίσημη ιστοσελίδα της για τη «Δασκάλα με τα ξανθιά μαλλιά»: «Ο τίτλος της ταινίας είχε αποφασιστεί αρχικά να γίνει «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια». Αφού είχαν τυπωθεί μέχρι και αφίσες με αυτόν τον τίτλο, αναγκάστηκαν να τον αλλάξουν, λόγω νομικών θεμάτων που προέκυψαν με το σημαντικό ομώνυμο μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη.»
Μετά το «Η Νεράιδα και το Παλικάρι» (1969), με πηγή έμπνευσης το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», αλλά με χαρούμενο τέλος, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ πρωταγωνιστούν στην ταινία «Υπολοχαγός Νατάσσα», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου. Επρόκειτο για μία από τις μεγαλύτερες παραγωγές της «Φίνος Φιλμ», με γυρίσματα σε Ελλάδα, Κύπρο και Γερμανία.
Το 1971, αποκτά – χωρίς αρχικά να το γνωρίζει ο Δ. Παπαμιχαήλ, το χώρο του κινηματογράφου «Maxim» στην οδό Αμερικής, στο κτήριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Βρισκόμενος κάτω από το «Παλλάς», ξεκίνησε ως αίθουσα χορού το 1935 και μετατράπηκε το 1949 σε κινηματογράφο. Με την εξαγορά του από την Αλίκη Βουγιουκλάκημετασκευάζεται σε θέατρο και παίρνει την ονομασία «Θέατρο Αλίκη», φιλοξενώντας την στη σκηνή του για 25 συναπτά έτη. Μετέπειτα, αποκτά το πάλαι ποτέ θερινό θέατρο «Κατράκη» του Μάνου Κατράκηστο Πεδίον του Άρεως, το «Κηποθέατρο Αλίκη» όπως μετονομάστηκε.
Μετά τα «Σ’ Αγαπώ» και «Η Κόρη του Ήλιου» βγαίνει το ’72 στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Η Αλίκη Δικτάκτωρ». Εν μέσω Δικτατορίας στην Ελλάδα, το έργο περιείχε αρκετές νύξεις κατά των Συνταγματαρχών. Το σενάριο βασίστηκε σε μία ιδέα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και αν αρχικά η ταινία δεν εγκρίθηκε από το καθεστώς λογοκρισίας, τελικά πήρε το «πράσινο φως» μόνο και μόνο χάρη στη… λατρεία που είχε στην Αλίκη κόρη υψηλόβαθμου στελέχους της Χούντας. Παρ’ όλα αυτά κάποιες καίριες σκηνές είχαν κοπεί, ώσπου να επανέλθουν στη μεταπολίτευση.
Ήταν η τελευταία συνεργασία της Αλίκης Βουγιουκλάκη και της «Finos Film». Η ιστορία είχε γραφτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες του ελληνικού κινηματογράφου…
Την άνοιξη του ’75, πραγματοποιεί το ντεμπούτο της στην τηλεόραση και η βασίλισσα του σινεμά γίνεται, μέσα από τη συχνότητα της Ε.Ι.Ρ.Τ., «Βασίλισσα Αμαλία», σε ένα σήριαλ 68 επεισοδίων. Παρά τη μεγάλη ανυπομονησία των τηλεθεατών, η «Βασίλισσα Αμαλία» επισκιάστηκε από τη σειρά «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» που προβαλλόταν επίσης εκείνη τη σεζόν. Ένα έτος μετά παρουσιάζει, πάλι στην Ε.Ι.Ρ.Τ. τη «Θεατρίνα»,σε μία σειρά 33 επεισοδιών.
Στην προσωπική ζωή της, όπως αποκαλύπτει σε συνέντευξή της μερικά χρόνια αργότερα, παντρεύεται το 1980 τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από τον οποίο χωρίζει το 1983.
Μετά την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας.
Στο πλευρό της στο θέατρο, αναδείχθηκαν σημαντικοί ηθοποιοί των ημερών μας: ο Δάνης Κατρανίδης, ο Γιάννης Μπέζος, ο αείμνηστος Βλάσσης Μπονάτσος, η Μιμή Ντενίση, όπως επίσης η Κοραλία Καράντη, Παύλος Χαϊκάλης, Ελένη Ράντου κ.ά.
Επιστρέφει στις τηλεοπτικές οθόνες το 1991, όταν και διασκευάζει την οπερέτα «Εύθυμη Χήρα» ως «Και Εύθυμη Και Χήρα» στον Ant1. Στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι, το ’93 συμμετέχει σε ένα επεισόδιο της σειράς «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα» με τους Κώστα Καρρά και Νόρα Βαλσάμη, όπως και στη σειρά «Δέκα Μικροί Μήτσοι» του Λάκη Λαζόπουλου στο Mega και πάλι το ’93.
Το χειμώνα του 1994 πρωταγωνιστεί στην ελληνική μεταφορά του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, «Η Μελωδία της Ευτυχίας». Η επιτυχία της παράστασης ήταν τόσο μεγάλη που συνεχίζεται στο θέατρο «Αλίκη» για 2η συνεχόμενη περίοδο, μέχρι τις αρχές του ’96, ώσπου και μεταφέρεται στον Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και, τέλος, στη Θεσσαλονίκη και στο θέατρο «Αθήναιον». Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής.
«Είμαι γνήσια θεατρίνα και θα πεθάνω επάνω στο σανίδι. Για μένα η λύτρωση βρίσκεται πάνω στην σκηνή.»
Ήταν 29 Απριλίου του 1996, όταν δόθηκε το φινάλε του «Η Μελωδία της Ευτυχίας» σε ένα έντονα συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, με τα παιδιά – μέλη του θιάσου να ξεσπούν σε κλάματα και με την Αλίκη Βουγιουκλάκη να δίνει την υπόσχεση της επανόδου.
«Όταν μια μέρα θα φύγω από τη ζωή… E, πείτε πως χάσατε ένα χαμόγελο…»
Αρχικά, μεταβαίνει στις 7 Μαΐου στο Μόναχο και στις 15 Μαΐου στη Βοστώνη για μία ύστατη προσπάθεια, όπου οι γιατροί της «έδωσαν» 15 μόλις ημέρες ζωής, κάτι που ποτέ δεν έμαθε… Στις 22 Μαΐου εισέρχεται, με δική της πρωτοβουλία, στο «Ιατρικό Κέντρο Αθηνών». Στα βιβλία εισαγωγών του εν λόγω νοσοκομειακού κέντρου καταγράφηκε ως…«Λίζα Παπασταύρου», το όνομα που είχε στην ταινία «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (’59). Το όνομα αυτό το έδωσε η ίδια, καθώς ήταν ένα από τα αγαπημένα της που της άρεσε να χρησιμοποιεί στις ταινίες της («Λίζα Φραγκούδη» στο «Η Λίζα και Η Άλλη» (’61), «Λίζα Πετροβασίλη» στο «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (’63), «Λίζα Δέλβη» στο «Η Κόρη μου Η Σοσιαλίστρια» (’66).
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη διέψευσε τις προγνώσεις των Αμερικάνων γιατρών για την υγεία της και η άνιση μάχη της με την επάρατη νόσο κράτησε τελικά δύο μήνες. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μαθαίνει την πραγματική κατάστασή της και την επισκέπτεται στο δωμάτιο που νοσηλευόταν, σχεδόν σε κώμα. Συγκινημένος, της αναφέρει: «Σήκω ρε Πίπη να φύγουμε, ο Δημήτρης είμαι» και η Αλίκη αναστενάζει σαν να ανακουφίστηκε που άκουσε τη φωνή του.
Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996, βύθισε στο πένθος ολόκληρο τον ελληνισμό.
«Ήμουνα αληθινή και όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ. Είμαι η πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα. Είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Έχω κάνει τις μεγαλύτερες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες. Έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ».
Το «τελευταίο αντίο» της ειπώθηκε στις 25 Ιουλίου 1996, στη Μητρόπολη των Αθηνών και στο Α’ Νεκροταφείο. Πλήθος καλλιτεχνών και κυρίως απλού κόσμου, θαυμαστών της που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Μητρόπολη, αποχαιρέτησαν τη δική τους Αλίκη, τη «Μουσίτσα», τη «Λίζα Παπασταύρου», τη «Μανταλένα», τον «Πίπη», την «Ωραία τους Κυρία», την Αλίκη με την οποία γέλασαν, ονειρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν, ήλπισαν.
Φιλμογραφία
1953-54 Το ποντικάκι
1955 Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας
1956 Το κορίτσι με τα παραμύθια
1957 Μαρία Πενταγιώτισσα
1957 Διακοπές στην Αίγινα
1957 Χαρούμενοι αλήτες
1957 Το σκιάχτρο
1957 Η ζαβολιάρα
1958 Το ραντεβού της Κυριακής
1958 Ο Μιμίκος και η Μαίρη
1958 Η μουσίτσα
1958 Αστέρω
1959 Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο
1959-60 Το κλωτσοσκούφι
1960 Μανταλένα
1960 Η Αλίκη στο ναυτικό
1961 Η Λίζα και η άλλη
1962 Αλίκη
1962 Ταξίδι
1963 Η ψεύτρα
1963 Χτυποκάρδια στο θρανίο
1963 Χτυποκάρδια στο θρανίο (τουρκική έκδοση στο ρόλο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ ο Ορχάν Γκιονσιράι) 1964 Η σωφερίνα
1964 Το δόλωμα
1964-65 Μοντέρνα σταχτοπούτα
1966 Διπλοπεννιές
1966 Η κόρη μου η σοσιαλίστρια
1967 Αχ αυτή η γυναίκα μου
1967 Το πιο λαμπρό αστέρι
1968 Το κορίτσι του λούνα παρκ
1968 Η αγάπη μας
1968 Η αρχόντισσα κι ο αλήτης
1968-69 Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά
1969 Η νεράιδα και το παλλικάρι
1970 Ένα αστείο κορίτσι
1970 Υπολοχαγός Νατάσα
1971 Σ' αγαπώ
1971 Η κόρη του ήλιου
1972 Η Αλίκη δικτάτωρ
1972 Η Μαρία της σιωπής
1979-80 Το κορίτσι του καμπαρέ
1980 Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα
1981 Κατάσκοπος Νέλλη
Πηγή: sansimera.gr, ellinikoskinimatografos.gr, cinemainfo.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου