Οβίδιος - Μεταμορφώσεις

Των Οβιδίου Μεταμορφόσεων Βιβλίον 1, στίχοι 1-31

Μορφές που άλλαξαν η ψυχή (μου) σε σώματα καινούργια 
να τραγουδήσω μου ζητεί. Της αλλαγής η αιτία 
θεοί μου έχεις βοηθήστε με και πλέξτε το τραγούδι 
αδιάκοπο ως τα χρόνια μου απ’ την αρχή του κόσμου. 
Πριν απ’ π θάλασσα, τη γη και τ’ ουρανού το θόλο 
σ’ όλο το σύμπαν έδειχνε μιαν όψη να ‘χει η φύση.
Χάος την ονομάσανε, γιατί ήταν ένας όγκος 
άμορφος κι ακατέργαστος, ακίνητη μια μάζα, 
σωρός στοιχεία εμπόλεμα κι όχι σφιχτά αρμοσμένα.
Τότε ο Τιτάνας (Ήλιος) έλειπε να δίνη φως στον κόσμο,
μήτε που μεγαλώνοντας ένωνε τις κεραίες
κάθε φορά σα γέμιζε το δίσκο της η Φοίβη (Σελήνη).

Μητ’ απ’ το βάρος της κι η Γης ισόρροπη βρισκόταν
μεσ’ το χυμένο γύρω της αγέρα κρεμασμένη
κι ούτε τα χέρια στη στεριά κρατούσε απλωμένα
σ‘ όλο το μάκρος των ακτών της γης η Αμφιτρίτη (θεότητα της θάλασσας).
Όπου ήταν  γη και θάλασσα μαζί ήτανε κι αγέρας 
και τα νερά αταξίδευτα κι απ’ όλα τους κανένα 
δεν είχε μόνιμη μορφή. Το ‘να μαχόταν τ’ άλλο.
Γιατί είχαν στήσει πόλεμο μέσα στο ίδιο σώμα 
τα μαλακά με τα σκληρά, με τα ζεστά τα κρύα, 
τα στέρεα με τα υγρά κι ακόμη πολεμούσαν 
κι εκείνα που ‘τανε βαριά μ’ όσα δεν είχαν βάρος.

Με τον καιρό κάποιος θεός η μόνη της η Φύση 
όλα σε τάξη τα βαλε παύοντας την αμάχη.
Γιατί τον Ουρανό απ’ τη Γη και τα νερά από τούτη 
ξεχώρισε και διάκρινε βάζοντας σ’ άλλο μέρος 
απ’ τον ανάριον ουρανό τον πιο πυκνό αγέρα.
Και μόλις τα ξετύλιξε κι απ’ την τυφλή τη μάζα
τα ‘βγαλε στο καθένα τους δίνοντας άλλη θέση
τα ‘δεσε πάλι αρμονικά με ομόνοια κι ειρήνη. 
Δίχως πια βάρος στ’ ουρανού λάμπει η φωτιά το θόλο
παίρνοντας θέση στην κορφή την πιο ψηλή του κόσμου.
Σε θέση και πυκνότητα σιμά του ηρθ’ ο αγέρας.
Η γη σαν πιο πυκνότερη τα πιο βαριά στοιχεία 
τραβώντας κατακάθισε σπρωγμένη από το βάρος
και τα τρεχούμενα νερά την τελευταία θέση  
πιάσανε κι όλη τη στεριά την κλείσανε τριγύρω. 

Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, Επιλογή σ' έμμετρη μετάφραση, Εκδόσεις Δίφρος