Κώστας Ρηγόπουλος

Ο Κώστας Ρηγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Νοεμβρίου 1930 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1951, παίζοντας δύο μικρούς ρόλους στην τραγωδία του Σέξπιρ «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο. Το 1954 έκανε το ντεμπούτο του στο ελεύθερο θέατρο με το θίασο Καλλέργη - Σκούρα, στο έργο «Πεγκ καρδούλα μου» του Τζον Μάνερς, ενώ την ίδια χρονιά συνεργάστηκε και με το θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν στο έργο «Φτωχό σαν Σπουργιτάκι» του Λαντίσλας Φόντορ. Τα επόμενα οκτώ χρόνια συνεργάστηκε με κορυφαία ονόματα του θεάτρου, όπως η Κατερίνα, ο Μάνος Κατράκης, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Λυκούργος Καλλέργης και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και συμμετείχε στις ομάδες μεγάλων θιάσων όπως του Μποστ και της Μιράντας.

Το 1955 γνωρίστηκε με τη 18χρονη τότε Κάκια Αναλυτή στις πρόβες του έργου του Όσκαρ Γουάιλντ «Μια γυναίκα χωρίς σημασία», που θα ανέβαινε στο Θέατρο Κυβέλη. Παντρεύτηκαν τον ίδιο χρόνο και αποτέλεσαν το μακροβιότερο ζευγάρι του ελληνικού θεάτρου. Μαζί απέκτησαν μία κόρη, τη Ζωή Ρηγοπούλου (1956), η οποία ακολούθησε τα επαγγελματικά βήματα των γονιών της.

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1955 και μόλις τρεις μήνες μετά τη γνωριμία τους, παντρεύτηκαν. Η Κάκια Αναλυτή ήταν τότε 18 χρονών και σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και ο 25χρονος τότε Κώστας Ρηγόπουλος, είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο της υποκριτικής. Οι αρχικές αντιρρήσεις των γονιών της ηθοποιού, λόγω του ότι ο Ρηγόπουλος δεν είχε ακόμα καταξιωθεί στον χώρο, γρήγορα εξατμίστηκαν αφού το ζευγάρι έπειθε όποιον το συναναστρεφόταν ότι αυτή η αγάπη ήταν αληθινή.

Ο Κώστας Ρηγόπουλος, πριν φύγει από τη ζωή, είχε γράψει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, με τίτλο «Το παραμύθι της ζωής μου». Σε αυτό περιέγραφε τη γνωριμία του και τον έρωτά του με την Κάκια Αναλυτή:

«Στο συνοικιακό θεατράκι της Καλλιθέας λοιπόν είχαμε αρχίσει ήδη πρόβες για το δεύτερο έργο που ήταν το "Φιόρο του Λεβάντε". Ένα πρωί, ίσως και την πρώτη μέρα που αρχίσαμε πρόβες στο δεύτερό μας έργο, βλέπω μια χαριτωμένη κοπελίτσα να κουβεντιάζει με τον Διονύση τον Παγουλάτο. Αμέσως κάτι σκίρτησε μέσα μου. Μ’ άρεσε αυτή η κοπελίτσα όσο δεν μου είχε αρέσει ποτέ καμία άλλη ως τότε. Μόλις έφυγε ρώτησα τον Νιόνιο, ρε συ Νιόνιο ποια είναι αυτή; Μια νέα ηθοποιός που τελειώνει αυτές τις μέρες την σχολή του Ροντήρη, την λένε Κάκια Αναλυτή, μου λέει. Το άλλο πρωί ήταν κι αυτή στην πρόβα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε τόσο πολύ σ’ αυτό το κοριτσάκι, ώστε μέσα στις πρόβες και στην εβδομάδα που κράτησε το έργο, ερωτευθήκαμε. Έτσι αστραπιαία δεν μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Κι από τότε πέρασαν 30 χρόνια. Και μπορεί να περάσαμε κάποια συννεφάκια ή κάποια ψιλοβρόχια στη μακρόχρονη αυτή διάρκεια, αλλά δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ μας μια νεροποντή ή μια καταιγίδα που θα κατάφερνε να μας χωρίσει. Το λέω με όλη μου την καρδιά αυτό, είμαι το ίδιο ερωτευμένος με την Κάκια, όπως ήμουνα και τότε. Άσχετο αν η δουλειά μας κάνει πολλές φορές να τα τσουγγρίζουμε, μικρή σημασία έχει αυτό. Δεν ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με συμβιβασμούς. Αγαπιόμαστε πραγματικά. Είχε γερά θεμέλια από την αρχή αυτός ο έρωτας, για αυτό δεν μπόρεσε να τον γκρεμίσει τίποτα και κανένας ή καμία. Η Κάκια είναι για μένα το παν και είμαι σίγουρος πως το ίδιο είμαι κι εγώ για κείνην. Ο έρωτάς μας άρχισε όπως σας είπα στο Φιόρο του Λεβάντε και φούντωσε πιο πολύ όταν παίξαμε τον "Έβδομο ουρανό", που ήμασταν το ερωτευμένο ζευγάρι και στην σκηνή. Μεγάλος έρωτας. Αφάνταστη αγάπη, πάθος, στοργή, συμπαράσταση, βοήθεια και όλα τα μεγάλα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας παντοτινός δεσμός. Γελάτε, γελάτε όσο θέλετε και ειρωνευτείτε μας όσο σας αρέσει».

Το 1962 ο Κώστας Ρηγόπουλος συγκρότησε τον δικό του θίασο, με τη συνεργασία του Γιάννη Αργύρη, στο Θέατρο Διάνα, με το έργο «Μια πόρτα δραχμές... 500» των Σκουφά - Ανδρεόπουλου. Ένα χρόνο αργότερα, μαζί με τη σύντροφο της ζωής του δημιούργησαν το δικό τους θεατρικό σχήμα, στη δική τους σκηνή, το Θέατρο Αναλυτή. Το έργο που σημάδεψε την καριέρα του ήταν το «Αγάπη μου Ουά-Ουά» του Φρανσουά Καμπό, το οποίο έπαιξε με την Κάκια Αναλυτή για έξι συνεχόμενα χρόνια (1967-1972), γεγονός που το ανέδειξε σε μία από τις εμπορικότερες επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου.

Ο Κώστας Ρηγόπουλος ήταν για 23 χρόνια θιασάρχης και είχε παραδεχτεί ότι δεν είναι καλός επιχειρηματίας, καθώς οι παραστάσεις του δεν είχαν πάντα εμπορική επιτυχία. 

«Πρέπει να σας δηλώσω ότι παρόλο που κάνω τον θεατρικό επιχειρηματία 23 χρόνια τώρα, είμαι του γλυκού νερού. Δεν κατάφερα να μάθω τίποτα σχεδόν, πασαλείμματα. Δεν έχω επιχειρηματικό ταλέντο, αυτό είναι όλο. Για να είσαι επιχειρηματίας είτε στο θέατρο είτε οπουδήποτε αλλού, πρέπει να μην έχεις συναισθήματα και ευαισθησίες. Πρέπει να είσαι ψυχρός υπολογιστής που μετράει τα πράγματα με το υποδεκάμετρο. Εγώ πού να τα βρω αυτά τα προσόντα;»

Μαζί με τη σύζυγό του ή μόνος -κυρίως τα τελευταία χρόνια που εντάχθηκε ξανά στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου- ο Κώστας Ρηγόπουλος εμφανίστηκε μεταξύ πολλών άλλων στα έργα: «Σούκι Γιάκι» των Στόουν - Κούνεϋ (επίσης μεγάλη επιτυχία του ζευγαριού), «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Τζον Πρίστλεϊ, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο κ.ά., καθώς και σε αρκετά έργα ελλήνων θεατρικών συγγραφέων: «Η Βίλα των Οργίων» του Γερ. Σταύρου, «Παραμύθι χωρίς Όνομα» του Kαμπανέλλη, «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Κεχαΐδη - Χαβιαρά, «Ωραία Φάση» του Χρηστίδη, «Σε φιλώ στη μούρη» του Διαλεγμένου και «Βασιλικός» του Αντωνίου Μάτεσι.

Έντονο παρών είχε και στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας σε περισσότερες από 30 ταινίες: «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» (1959), «Το ραντεβού της Κυριακής» (1960), «Σταχτοπούτα» (1960), «Χωρίς Ταυτότητα» (1962) κ.ά. Το 1972 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το προξενιό της Άννας». Παράλληλα, συμμετείχε και σε πολυάριθμες τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές: «Αξιωματικός Υπηρεσίας», «Βίβα Κατερίνα», «Χαμογελάστε παρακαλώ», ενώ το 1988 παρουσίαζε και το τηλεπαιχνίδι «Εσείς τι λέτε».

Ο Κώστας Ρηγόπουλος ήταν ένας "χρήσιμος ηθοποιός". Έτσι χαρακτήρισε τον εαυτό του στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε. Το βιβλίο αυτό είναι ένας απομαγνητοφωνημένος μονόλογος. Η ιστορία της ζωής του -πάντα συνυφασμένη με το θέατρο και τους ανθρώπους του- ειπωμένη απ' τον ίδιον. Ένας χείμαρρος από συναισθήματα, γεγονότα, σχόλια, κρίσεις αποτιμήσεις, θυμάται, θυμώνει, αξιολογεί, μετανιώνει, παθιάζεται! Μια εξομολόγηση που έγινε στη διάρκεια των πιο παραγωγικών του χρόνων και σίγουρα θα συγκινήσει πολλούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστης)

Ο Κώστας Ρηγόπουλος πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 2001, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.


Πηγή: sansimera.gr, mixanitouxronou.com.cy, newsbeast.gr